Obećanje

Prvo su pčele iznenada prestale oprašivati cvijeće koje je mater sadila uz orubnicu vrta.

Cvijeće nije moglo znati da pčele već mjesec dana tuguju, da ne izlaze u mokrim crninama.

U novogodišnjoj večeri, kaže prešaptavana legenda, Simon Bue i Emil Cioran sjedili su za trpezarijskim stolom u tišini.

U ponoć, netko je zakucao na vrata.

“Ne otvaraj”, rekao je mirno Cioran žvaćući zalogaj zaliven burguncem, “to ljubav dolazi po nas.”

Na nebu je ugasila se zvijezda, prema kojoj se roj orjentirao, da bi došao do materinog cvijeća na rubu vrta.

Zato tuguju.

Neuslišivošću zamirišu jutarnje molitve.

Nijedan vrt da dospije potvrditi, kako se nebo nad njim s naporom proširuje i čuva vrata.

Da pozovem na sućut, na suučestvovanje u tugama?

Ujutro mravi prenose pokislu pčelu, zvijezda se opet upaljuje od prvo oko.

Netko pred vratima krši zglob na prstu spreman za kucanje, pozvan na čaroliju kao na mlak čaj.

Ветување

Најпрво пчелите ненадејно престанале да ги опрашуваат цвеќињата кои
мајката ги садеше до работ на градината.

Цвеќето не можеше да знае дека пчелите веќе месец дена
тагуваат, дека не излегуваат во мокрите црнини.
Во новогодишната вечер, вели прешепотуваната легенда,
Симоне Буе и Емил Сиоран седеле на трпезариската
маса во тишина.
На полноќ, некој затропал на вртата.

„Не отворај“, рекол мирно Сиоран џвакајќи го залакот
залеан со бургундец, „тоа љубовта доаѓа по нас.“

На небото згасна ѕвезда, кон која ројот
се оријентираше, за да дојде до мајчиното цвеќе на работ
од градината.
Затоа тагуваат.
Неуслишливо замирисуваат утринските молитви.

Ни една градина не успева да потврди, како небото над
него со напор ги проширува и варди вратата.

Дали да ги поканам на сочувство, на соучествување во тагите?
Наутро мравките ја пренесуваат накисната пчела, ѕвездата пак
се запалува од првото око.

Некој пред вратата го крши зглобот на прстот подготвен за
тропањето, поканет на волошепство како на млак чај.

Prepjev na makedonski – Seida Beganović