Prepipavanje tatine smrti

On radi u hitnoj. Tražitelj vena.
“Kad niko od nas ne može napipati venu pacijentu, uvuku se potpuno, čovječe, jedva se čuju – zovemo njega”, kaže doktor.
 
On ima dar.
Preko jagodica, napne se kao srna pred sačmu, osluškuje.
On ima poseban dar.
Brojanice se boje njegovih jagodica.
On ima dar, kao deminer, kao miner, kao bunardžije, babice ili mađioničari.
 
Samo ne mrdajući, najednom šapne – evo je.
Kao ledom postakljena lokvica nad kojom se drhteći ogleda žedan golub, i to mi mogao dodati.
 
Zatim brzo uvuče iglu. A prokiši.
Svijeća može napola biti istjerana iz vjetra.
 
Baš kao kučićima.
Koje će tek na iduću zimu pronaći moja kćer.
Laveži im još od zemlje a kaplju.

(iz SNIJEG JE DOBRO PAZIO DA NE PADNE, VBZ, Zagreb, 2019.)



Препипување на татковата смрт


Тој работи во брза помош. Пребарувач на вени.
„Кога никој од нас не може да ја напипа вената на пациентот, сосема се вовлекуваат, човече, одвај се слушаат – го викаме него“, вели докторот.

Тој има дарба.
Преку јаболкцата, се напнува како срна пред сачма, наслушува.
Тој има исклучителна дарба.
Бројаниците се плашат од неговите јаболкца.
Тој има дарба, како деминирач, како минирач, како бунарџија, бабица или маѓионичар.
Само не помрднувајќи се, од недоапица ќе шепне – еве ја.

Како со мраз застаклена баричка над која треперејќи се огледува жеден гулаб, и тоа може да го дoдаде.

Веднаш потоа брзо ја вовлекува иглата. А задожди.
Свеќата може наполу да биде истерана од ветерот.

Токму како на кутренцата.
Кои дури идната зима ќе ги пронајде ќерка ми.
Лаежите им се сѐ уште од земја а капат.

(na makedonski prepjevala Seida Beganović)

Roman “Što na podu spavaš” Darka Cvijetića promovisan u Banskom dvoru

BANJALUKA – Roman “Što na podu spavaš” književnika Darka Cvijetića promovisan je u Koncertnoj dvorani Banskog dvora, a promocija je održana uz primjenu svih propisanih mjera i preporuka nadležnih organa.

S autorom knjige o novom romanu razgovarao je Stevo Grabovac.

Književnik je istakao da mu je velika čast što je gost u Banjaluci te da je ovo bila prva promocija knjige zbog globalne situacije uzrokovane virusom korona.

“Nije se mogla niti jedanput organizirati promocija, tako da je ovo zapravo prvi put da se knjiga pojavljuje sa mnom u javnosti. Knjiga se dosta dobro prodaje, koliko ja imam saznanja, što znači da ona ima neki svoj život koji je potpuno neovisan o meni i očito je da ‘Schindlerov lift’ vuče i ovu drugu knjigu”, rekao je Cvijetić.

Autor dodaje da je knjiga “Što spavaš na podu” kvazibiografija i da bi se u nekim domenima mogla nazvati biografijom.

“To je biografija moje porodice, familije, obitelji. Međutim, kao i kod ‘Schindlerovog lifta’, radi se o spoju fikcije i fakcije, koji se na puno tačaka dodiruju i odbijaju jedno od drugog, tako da se zapravo dobija jedan konglomerat koji je na neki način hronika raspada jedne porodice unutar bivše zemlje”, istakao je Cvijetić.

Komentarišući trenutnu situaciju s pandemijom virusa korona, ovaj književnik ističe da smo periode izolacije i karantina provodili uz knjige, ali da to ne znači nužno da ćemo iz ove situacije izaći pametniji i više ulagati u književnost.

“Silno bih to volio, ali plašim se da mi imamo jedan mentalitetski talog, zbog kojeg se plašim da nas ne bi mogli ni puškom natjerati da čitamo. To znači da tu paradigmu čitanja treba mijenjati u nekim strategijskim tačkama, u samoj kulturnoj politici trebalo bi se puno toga promijeniti da bi zapravo ljudi počeli knjigu da doživljavaju kao dio svoje intimnosti i dio svoga tijela. A korona je samo ogoljela stvarno stanje stvari i onda kada ste sami sa sobom nemate potrebu da čitate i to je jedno katastrofalno podvlačenje crte”, zaključio je Cvijetić.

Darko Cvijetić rođen je 11. januara 1968. godine u mjestu Ljubija Rudnik. Reditelj je i dramaturg u Pozorištu Prijedor. Od 2013. godine uređuje književni blog “Hypomnemata”. Objavio je desetak knjiga poezije, knjigu priča i roman “Schindlerov lift”, za koji je nagrađen nagradama “Kočićevo pero” i “Fric”.

https://www.nezavisne.com/kultura/knjizevnost/Roman-Sto-na-podu-spavas-Darka-Cvijetica-promovisan-u-Banskom-dvoru/620907?fbclid=IwAR3B7-JR3NFDt_8oJITcpScOIXYGbeF_nxjDunf9MFtUC-6Mn_-CJJJxdm4

• 

• 

• 

“OBEĆANJE” na bugarski, prepjev Vlado Kecman, na makedonski Seida Beganović

Обещание

 

Първо пчелите изведнъж спряха да опрашват цветята, които майката съдеше по ръба на градината.

Цветето не е можело да знае, че пчелите вече един месец тъгуват, да не излезе в мокри чернини.

В новогодишната вечер, прошепната, легендата казва, че Симеон Буе и Емил Сиоран седяли на трапезата в тишина.

В полунощ, някой е почукал на вратата.

“Не отваряй”, казал спокойно Сиоран дъвчейки залък, залят с бургундец, “тази любов идва за нас”

На небето е угаснала звезда, по която роякът се ориентираше, за да стигне до майчините цветя на ръба на градината

Затова тъгуват.

Неразбираемо замирисват сутрешните молитви.

Нито една градина не успява да потвърди как небето над нея с усилие се разширява и пази градината.

Трябва ли да призовавам за съчувствие, съчувствие в скръбта?

Сутринта мравките пренасяли подгизнала пчела, звездата пак е светнала от първото око.

Някой пред вратата чупи става на пръста си, готов да почука, призован на магия от хладък чай.

 

/Na bugarski jezik pjesmu Obećanje, iz SNIJEG JE DOBRO PAZIO DA NE PADNE, preveo je Vlado Kecman/

 

OBEĆANJE

 

Prvo su pčele iznenada prestale oprašivati cvijeće koje je mater sadila uz orubnicu vrta.

Cvijeće nije moglo znati da pčele već mjesec dana tuguju, da ne izlaze u mokrim crninama.

U novogodišnjoj večeri, kaže prešaptavana legenda, Simon Bue i Emil Cioran sjedili su za trpezarijskim stolom u tišini.

U ponoć, netko je zakucao na vrata.

“Ne otvaraj”, rekao je mirno Cioran žvaćući zalogaj zaliven burguncem, “to ljubav dolazi po nas.”

Na nebu je ugasila se zvijezda, prema kojoj se roj orjentirao, da bi došao do materinog cvijeća na rubu vrta.

Zato tuguju.

Neuslišivošću zamirišu jutarnje molitve.

Nijedan vrt da dospije potvrditi, kako se nebo nad njim s naporom proširuje i čuva vrata.

Da pozovem na sućut, na suučestvovanje u tugama?

Ujutro mravi prenose pokislu pčelu, zvijezda se opet upaljuje od prvo oko.

Netko pred vratima krši zglob na prstu spreman za kucanje, pozvan na čaroliju kao na mlak čaj.

ВЕТУВАЊЕ

Најпрво пчелите одненадеж престанаa да ги опрашуваат цвеќињата кои мајка ги садеше до работ на градината.
Цвеќето не можеше да знае дека пчелите веќе еден месец тагуваат, дека не излегуваат во мокрите црнини.
Во новогодишната вечер, вели прошепотуваната легенда, Симон Буе и Емил Сиоран седеле на трпезариската маса во тишина.
На полноќ, некој затропал на вратата.
„Не отворај“, рекол мирно Сиоран џвакајќи го залакот залеан со бургундец, „тоа љубовта доаѓа по нас.“
На небото згасна ѕвездата според која ројот
се ориентираше, за да дојде до мајчиното цвеќе на работ од градината.
Затоа тагуваат.
Неуслишиво замирисуваат утринските молитви.
Ниту една градина не успева да потврди, како небото над неа со мака ги проширува и варди вратите.
Дали да ги поканам на сочувство, на соучествување во тагите?
Наутро мравките ја пренесуваат накиснатата пчела, ѕвездата пак се запалува од првото око.
Некој пред вратата го крши зглобот на прстот подготвен за тропање, поканет на волшепство како на млак чај.

/Na makedonski prepjevala Seida Beganovic/